Zmarszczki — recenzja komiksu

Starość nie radość, młodość nie wieczność, a społeczeństwo nam się starzeje w zastraszającym tempie. Dlatego może warto pochylić się nad tym, co czeka każdego i każdą z nas, jest częścią każdej społeczności, a stanie się częścią jeszcze większą. Zapraszam do poczytania moich wrażeń z lektury komiksu Zmarszczki od Paco Roca (wyd. Kultura Gniewu).

Paco Roca (właściwie Francisco Martínez Roca) to gwarancja dobrej lektury. Uwielbiany i nagradzany w rodzimej Hiszpanii i tłumaczony na wiele języków, polskim czytelnikom i czytelniczkom dał się poznać w komiksach Latarnia, Koleje losu, Dom, czy Powrót do Edenu. Cechuje go duża wrażliwość i zmysł obserwatorski, do których odwołuje się także w Zmarszczkach. Zauważył, że jego rodzice nieuchronnie się starzeją, sam zaczyna przypominać własnego ojca (a ojciec — dziadka), wysłuchał wielu anegdot związanych z osobami w starszym wieku i zainteresował się tematem do tego stopnia, że zaczął odwiedzać dom spokojnej starości, obserwować jego rezydentów i rezydentki, rozmawiać z nimi i tak powstały podwaliny tego komiksu.

Poznajemy w nim historię Emilia, starszego mężczyzny, dawniej bankiera, który trafia do domu spokojnej starości. Ma on problemy z pamięcią. W domu zaprzyjaźnia się ze swoim współlokatorem, Miguelem, który wprawdzie pamięć ma znakomitą, ale jest osobą samotną i nie może się pogodzić ze starzeniem się. Do ekipy dołącza też poruszająca się z pomocą balkonika rezydentka. W tle przewija się cała gama różnorodnych osób zamieszkujących dom, każda z nich inna i zmagająca się z innymi wyzwaniami srebrnego wieku. Być może oddala on je od świata zewnętrznego, ale kreuje niesamowite światy wewnętrzne.

Dom jest podzielony na dwa piętra, na niższym mieszkają osoby samodzielne, a na wyższym te, które wymagają stałej opieki ze względu na choroby, niedołęstwo i niesamodzielność. Nasz bohater rozpaczliwie nie chce trafić na górę, a tymczasem pamięć płata mu coraz większe figle. Z pomocą przychodzi mu nowy współlokator.

Ten moment niezgody, niechęć do pogodzenia się z nieuniknionym jest głównym motywem łączącym wszystkich bohaterów i bohaterki pierwszo- i drugoplanowe. Ostatecznie każdy i każda z nich musi zaakceptować to, co nadejdzie, ale ważne jest chyba to, by to zrobić na własnych warunkach. Pod warunkiem że jest to możliwe…

Nie jest to historia optymistyczna, ale nie jest też pesymistyczna. Po prostu jest. Opowiedziana tak, jak rzeczy się mają naprawdę. Warto się nad nią pochylić zwłaszcza w dobie kultu wiecznej młodości i sprawności, lansowanego przez różnej maści influencerów i influencerki.

Wyświetl ten post na Instagramie

Post udostępniony przez Marta Kostecka (@martwakosteczka)

Opis wydawcy

Nowy komiks Paco Roki, autora „Domu” i „Powrotu do Edenu”!

Emilio myli pory dnia i roku, gubi przedmioty i umykają mu ich nazwy, czasem zapomina nawet, że nie jest już dyrektorem banku. Z kolei Miguela pamięć nie zawodzi – bystrość swojego umysłu wykorzystuje byle tylko się nie nudzić, nie przejmując się zbytnio innymi. Gdy tych dwóch zostaje współlokatorami, nie wiedzą jeszcze, z czym przyjdzie im się zmierzyć.

Paco Roca wkracza w świat domów spokojnej starości i z właściwą sobie wrażliwością obserwuje tych, którym życie się wymyka, wspomnienia zaskakują, a sprawczość wygasa. To w „Zmarszczkach” autor zaczyna swoją podróż po krainie pamięci, którą kontynuuje w „Domu” czy „Powrocie do Edenu”. Tu jednak skupia się na bardzo szczególnym momencie konfrontacji starzejących się bohaterów z własną słabością, na niepogodzeniu z chorobą, ale przede wszystkim ogromnej sile, jaką w takich momentach może dać przyjaźń.

Wielokrotnie nagradzane i zekranizowane w formie animacji „Zmarszczki” są dowodem na to, że choć nie da się od starości uciec, to można w niej odnaleźć coś, na co być może nie miało się czasu przez całe dotychczasowe życie.

#współpracarecenzencka