Clint – Życie i Legenda [Recenzja]

Na początku czerwca 2021 roku, nakładem Wydawnictwa Znak HORYZONT, ukazała się książka „Clint. Życie i legenda.” autorstwa Patrick’a McGilligana. Jej oryginalne pierwsze wydanie ukazało się w Stanach Zjednoczonych w 2015 roku. Wydanie polskie jest uzupełnione przez Autora i doprowadzone do końca 2020 roku.

OD WYDAWNICTWA:

Już z okładki domyślamy się iż bohaterem książki jest znany amerykański aktor, reżyser i producent CLINT EASTWOOD. Po jej przeczytaniu, jego obraz rozpowszechniany przez telewizję, prasę i inne media, zmienia się znacznie i to na jego niekorzyść, Ale po kolei….

Patrick McGilligan rozpoczyna biografię słynnego Clinta nie od momentu jego urodzenia tj. 31 maja 1930 roku, lecz wcześniej opisuje historię jego rodziny (od strony ojca i matki) od czasu przybycia w XVII wieku ich przodków do Ameryki.

Następnie rok po roku, wydarzenie po wydarzeniu, dokładnie opisuje co się działo w życiu Clinta Eastwooda, posiłkując się przy tym wspomnieniami różnych osób, artykułami z prasy itp.. Stara się też opisać zmieniające się czasy jak i panujące w nich obyczaje (przynajmniej te w światku filmowym oraz wokół głównego bohatera). Opisane jest życie prywatne bohatera, nauka (uczył się nienadzwyczajnie, opuszczał lekcje, zmieniał szkoły), pobyt w wojsku i uniknięcie wyjazdu na wojnę w Korei, praca przed rozpoczęciem kariery aktorskiej (był ratownikiem, pracował jako dozorca kamienicy w Beverly Hills oraz na stacji benzynowej). Wreszcie cała kariera w branży filmowej – jak do niej doszło, poszczególne jej etapy oraz szczegółowo, jak powstawały wszystkie filmy w których tworzeniu miał swój udział. Jak odnoszą się do niego krytycy filmowi i jak stara się ich „urobić”.

Na tle tego wszystkiego opisane jest niezwykle bogate życie erotyczne Clinta – trudno jest wskazać kogoś kto miałby tyle żon i partnerek (czasami po kilka równocześnie) oraz zaliczyłby tyle kobiet.

Przede wszystkim opisany jest sam Bohater – jakim jest człowiekiem i jak się odnosi do innych.

Nie będę streszczał całej książki, lecz zacytuję w tym miejscu niektóre z moich notatek jakie wypisałem sobie podczas jej lektury.

Jest republikaninem, czynnie popierał m.in. kandydatury na prezydenta USA Nixona i Reagana
Jest skąpy. Nigdy po wspólnych obiadach, kolacjach, drinkach itp. nie sięga po rachunek. Stara się płacić za wszystko kartami firmowymi np. wytwórni Malpaso, Warner Brothers lub kupować na koszt firmy. Niektórzy z jego znajomych twierdzą że nigdy nie widzieli by płacił. Restauratorzy w pobliżu jego miejsc zamieszkania, wiedzą gdy do nich wchodzi że i tak nie zapłaci, gdyż uważa że same jego wejście napędzi im klientów. Chorobliwie oszczędza na budżetach i pensjach – stara się jak najmniej płacić swoim pracownikom. Nie gardzi jakimkolwiek gratisem, a wręcz je wymuszał.
Jest zakochany w sobie. Kobiety które naprawdę kochał, przypominały niektórymi cechami jego samego. Natomiast te które odrzuciły jego awanse a pracowały dla jego firmy (Malpaso), była to ich ostatnia praca dla niej i współpracujących z nią innych firm, chyba że już coś znaczyły w branży.
Ma manię długowieczności w sensie pozytywnym i negatywnym. Dba o zdrowie, ćwiczy, zdrowo się odżywia, prawie nie pije i nie używa narkotyków, zażywa różne preparaty ( substancje odżywcze i wspomagające). Równocześnie jednak kto z pracowników np. z racji starzenia się, nie pasuje do wizerunku „macho” (nie jest wysportowany, silny itp.) trafia do tzw. niebytów, bez szans na zatrudnienie.
Był nerwowy. W nerwach wpadał w szał i np. niszczył wyposażenie własnego biura lub domu. Ponieważ miał dobrych prawników to nie przejmował się sprawami sądowymi. Pewnego dnia na jednym z miejsc postojowych w Hollywood (jego ulubionym), zastał nieznany samochód to po prostu go staranował, mimo że wszystkie miejsca obok były puste. W stosunku do znajomych i współpracowników jest nielojalny.
Z przyjaciela z młodości (Bill Thompkins) zrobił chłopca na posyłki, który nawet taszczył jego bagaże. Innych, zajęty sobą, udawał że nie widzi i nie zna. Również praktycznie wszystkich innych których zwolnił (nawet za błahostki, nie rozwijanie się lub mówienie prawdy i za śmiałość posiadania własnego zdania) nie poznawał, a nawet potrafił urządzić piekło w postaci niemożności znalezienia jakiejkolwiek pracy, szkalowania, wyimaginowanych problemów prawnych itp. Przy czym nigdy nie zwalniał osobiście, robili to za niego inni lub kazał zamknąć dane biuro. Potrafił też niejednokrotnie zwolnić za swoje winy i porażki jak np. przegraną w tenisa. Za byle co obrażał się i odsuwał ludzi od siebie, w tym swoich byłych mentorów, nauczycieli i przyjaciół, zrywał z nimi wszelkie kontakty.

Krótkotrwałą karierę polityczną – start w wyborach na burmistrza w Carmel, powodowała prywata. Wcześniej odmówiono mu zgody, zgodnie z przepisami, na postawienie budynku na działce przyległej do jego restauracji. Po zwycięstwie, najpierw odwołał komisję, a następnie zmienił prawo.
Jako aktor i reżyser, nie lubi się przepracowywać, sceny mają być grane raz i bez powtórek. Miał problemy z podporządkowaniem się reżyserom, wpływał na ich decyzje, zmianę lub odwołanie

W filmach w których występował, wszystkie sceny w których mówi są bardzo krótkie. Jeśli w scenariuszu były dłuższe, to skracał je. Niektórzy uważają iż nie ma pamięci a inni że nie chce mu się uczyć dialogów.

Mimo tych wszystkich uwag zmieniających mój osąd Clinta Estwooda jako człowieka, nadal uważam że stworzył on wiele niezapomnianych filmów do których będę wracał, jak na przykład: